بسم اللَّه الرّحمن الرّحیم
 هر سال نوزدهم دى را همه‌‌‌ى ملت ایران، بخصوص مردم عزیز و بابصیرت قم،
همچون یک مقطع تاریخىِ گویا و زباندار، به رخ مستکبران عالم میکشند. جا هم
دارد؛ حقیقتاً هم حادثه اى مثل نوزدهم دى، به رخ دشمن کشیدنى است.
 این حادثه از ابعاد مختلفى قابل توجه و تأمل است: هم بصیرت در این حادثه
موج میزند، هم موقع‌‌‌‌‌‌شناسى، هم دشمن شناسى، هم مجاهدت و اقدام و
فداکارى؛ اینها ابعاد این حادثه‌‌‌ى عظیمى است که در نوزدهم دى سال 56 -
یعنى سى و دو سال قبل - به وقوع پیوسته است. از طرف دیگر، همین حادثه،
مبدأ یک تحول، یک حرکت، یک جریان عظیم و جهتدارى در ملت ایران شد. پس
حادثه، حقیقتاً حادثه‌‌‌‌ى مهمى است. آن روز هم تأثیر گذاشت؛ امروز هم که
شما یاد آن حادثه را و یاد شهداى روحانى و غیر روحانىِ آن حادثه را گرامى
میدارید، باز تأثیر میگذارد؛ درس میدهد، بصیرت میدهد و جهت حرکت را به ما
نشان میدهد.
 روزهاى سال، به طور طبیعى و به خودى خود همه مثل همند؛ این انسانها
هستند، این اراده‌‌‌‌‌ها و مجاهدتهاست که یک روزى را از میان روزهاى دیگر
برمیکشد و آن را مشخص میکند، متمایز میکند، متفاوت میکند و مثل یک پرچمى
نگه میدارد تا راهنماى دیگران باشد. روز عاشورا - دهم محرم - فى نفسه با
روزهاى دیگر فرقى ندارد؛ این حسین بن على (علیه السّلام) است که به این
روز جان میدهد، معنا میدهد، او را تا عرش بالا میبرد؛ این مجاهدتهاى یاران
حسین بن على (علیه السّلام) است که به این روز، این خطورت و اهمیت را
میبخشد. روز نوزدهم دى هم همین جور است، روز نهم دىِ امسال هم از همین
قبیل است. نهم دى با دهم دى فرقى ندارد؛ این مردمند که ناگهان با یک حرکت
- که آن حرکت برخاسته از همان عواملى است که نوزدهم دىِ قم را تشکیل داد؛
یعنى برخاسته ى از بصیرت است، از دشمن‌‌‌‌‌شناسى است، از وقت‌‌‌‌‌شناسى
است، از حضور در عرصه ى مجاهدانه است - روز نهم دى را هم متمایز میکنند.
 مطمئن باشید که روز نهم دىِ امسال هم در تاریخ ماند؛ این هم یک روز
متمایزى شد. شاید به یک معنا بشود گفت که در شرائط کنونى - که شرائط
غبارآلودگىِ فضاست - این حرکت مردم اهمیت مضاعفى داشت؛ کار بزرگى بود.
هرچه انسان در اطراف این قضایا فکر میکند، دست خداى متعال را، دست قدرت
را، روح ولایت را، روح حسین بن على (علیه السّلام) را مى‌‌‌بیند. این
کارها کارهائى نیست که با اراده‌‌‌‌ى امثال ما انجام بگیرد؛ این کار
خداست، این دست قدرت الهى است؛ همان طور که امام در یک موقعیت حساسى - که
من بارها این را نقل کرده‌‌‌‌ام - به بنده فرمودند: «من در تمام این مدت،
دست قدرت الهى را در پشت این قضایا دیدم». درست دید آن مرد نافذِ بابصیرت،
آن مرد خدا.
 در شرائط فتنه، کار دشوارتر است؛ تشخیص دشوارتر است. البته خداى متعال
حجت را همیشه تمام میکند؛ هیچ وقت نمیگذارد مردم از خداى متعال طلبگار
باشند و بگویند تو حجت را براى ما تمام نکردى، راهنما نفرستادى، ما از این
جهت گمراه شدیم. در قرآن مکرر این معنا ذکر شده است. دست اشاره ى الهى همه
جا قابل دیدن است؛ منتها چشم باز میخواهد. اگر چشم را باز نکردیم، هلال شب
اول ماه را هم نخواهیم دید؛ اما هلال هست. باید چشم باز کنیم، باید نگاه
کنیم، دقت کنیم، از همه ى امکاناتمان استفاده کنیم تا این حقیقت را که خدا
در مقابل ما قرار داده است، ببینیم.
 مهم این است که انسان این مجاهدت را بکند. این مجاهدت به نفع خود انسان
است؛ خداى متعال هم در این مجاهدت به او کمک میکند. نوزده دىِ مردم قم در
سال 56 از این قبیل بود، نهم دىِ امسالِ آحاد مردم کشور - که حقیقتاً این
حرکت میلیونى فوق‌‌العاده ى مردم حرکت عظیمى بود - از همین قبیل است، و
قضایاى گوناگونى که ما در طول انقلاب از این چیزها کم نداشتیم. این
مجاهدت، راه را به ما نشان میدهد.
 ببینید در جنگ صفین، امیرالمؤمنین در مقابل کفار که قرار نداشت؛
جبهه‌‌‌‌ى مقابل امیرالمؤمنین جبهه‌‌‌‌‌اى بودند که نماز هم میخواندند،
قرآن هم میخواندند، ظواهر در آنها محفوظ بود؛ خیلى سخت بود. کى باید اینجا
روشنگرى کند و حقائق را به مردم نشان دهد؟ بعضى ها حقیقتاً متزلزل میشدند.
تاریخ جنگ صفین را که انسان میخواند، دلش میلرزد. در این صف عظیمى که
امیرالمؤمنین به عنوان لشکریان راه انداخته بود و تا آن منطقه ى حساس - در
شامات - در مقابل معاویه قرار گرفته بود، تزلزل اتفاق مى‌‌‌افتاد؛ بارها
این اتفاق افتاد؛ چند ماه هم قضایا طول کشید. یک وقت خبر مى‌‌‌‌آوردند که
در فلان جبهه، یک نفرى شبهه اى برایش پیدا شده است؛ شروع کرده است به
اینکه آقا ما چرا داریم میجنگیم؟ چه فایده دارد؟ چه، چه. اینجا اصحاب
امیرالمؤمنین - یعنى در واقع اصحاب خاص و خالصى که از اول اسلام با
امیرالمؤمنین همراه بودند و از امیرالمؤمنین جدا نشدند - جلو مى‌‌افتادند؛
از جمله جناب عمار یاسر (سلام اللَّه علیه) که مهمترین کار را ایشان
میکرد. یکى از دفعات عمار یاسر - ظاهراً عمار بود - استدلال کرد. ببینید
چه استدلالهائى است که انسان میتواند همیشه اینها را به عنوان استدلالهاى
زنده در دست داشته باشد. ایشان دید یک عده‌‌‌‌اى دچار شبهه شده‌‌‌‌اند؛
خودش را رساند آنجا، سخنرانى کرد. یکى از حرفهاى او در این سخنرانى این
بود که گفت: این پرچمى که شما در جبهه‌‌‌‌ى مقابل مى‌‌‌‌بینید، این پرچم
را من در روز احد و بدر در مقابل رسول خدا دیدم - پرچم بنى امیه - زیر این
پرچم، همان کسانى آن روز ایستاده بودند که امروز هم ایستاده اند؛ معاویه و
عمروعاص. در جنگ احد، هم معاویه، هم عمروعاص و دیگر سران بنى امیه در
مقابل پیغمبر قرار داشتند؛ پرچم هم پرچم بنى‌‌‌‌‌‌امیه بود. گفت: اینهائى
که شما مى بینید در زیر این پرچم، آن طرف ایستاده‌‌‌‌اند، همینها زیر همین
پرچم در مقابل پیغمبر ایستاده بودند و من این را به چشم خودم دیدم. این
طرفى که امیرالمؤمنین هست، همین پرچمى که امروز امیرالمؤمنین دارد - یعنى
پرچم بنى‌‌‌‌‌هاشم - آن روز هم در جنگ بدر و احد بود و همین کسانى که
امروز زیرش ایستاده‌‌‌‌‌اند، یعنى على‌‌بن‌‌‌ابى‌‌طالب و یارانش، آن روز
هم زیر همین پرچم ایستاده بودند. از این علامت بهتر؟ ببینید چه علامت خوبى
است. پرچم، همان پرچم جنگ احد است؛ آدمها همان آدمهایند، در یک جبهه.
پرچم، همان پرچم جنگ احد است؛ آدمها همان آدمهایند در جبهه‌‌‌‌‌ى دیگر، در
جبهه‌‌‌‌‌ى مقابل. فرقش این است که آن روز آنها ادعا میکردند و معترف
بودند و افتخار میکردند که کافرند، امروز همانها زیر آن پرچم ادعا میکنند
که مسلمند و طرفدار قرآن و پیغمبرند؛ اما آدمها همان آدمهایند، پرچم هم
همان پرچم است. خوب، اینها بصیرت است. اینقدر که ما عرض میکنیم بصیرت
بصیرت، یعنى این.
 از اول انقلاب و در طول سالهاى متمادى، کى‌‌‌‌ها زیر پرچم مبارزه‌‌‌ى با
امام و انقلاب ایستادند؟ آمریکا در زیر آن پرچم قرار داشت، انگلیس در زیر
آن پرچم قرار داشت، مستکبرین در زیر آن پرچم قرار داشتند، مرتجعین
وابسته‌‌ی به نظام استکبار و سلطه، همه در زیر آن پرچم مجتمع بودند؛ الان
هم همین جور است. الان هم شما نگاه کنید از قبل از انتخابات سال 88، در
این هفت هشت ماه تا امروز آمریکا کجا ایستاده است؟ انگلیس کجا ایستاده
است؟ خبرگزارى‌‌‌‌هاى صهیونیستى کجا ایستاده اند؟ در داخل، جناحهاى ضد
دین، از توده‌‌‌‌اى بگیر تا سلطنت‌‌‌‌‌طلب، تا بقیه‌‌‌‌ى اقسام و انواع بى
دین‌‌‌‌ها کجا ایستاده‌‌‌اند؟ یعنى همان کسانى که از اول انقلاب با انقلاب
و با امام دشمنى کردند، سنگ زدند، گلوله خالى کردند، تروریسم راه
انداختند. سه روز از پیروزى انقلاب در بیست و دوى بهمن گذشته بود، همین
آدمها با همین اسمها آمدند جلوى اقامتگاه امام در خیابان ایران، بنا کردند
شعار دادن؛ همانها الان مى آیند توى خیابان، علیه نظام و علیه انقلاب شعار
میدهند! چیزى عوض نشده. اسمشان چپ بود، پشت سرشان آمریکا بود؛ اسمشان
سوسیالیست بود، لیبرال بود، آزادى طلب بود، پشت سرشان همه‌‌ی دستگاه‌‌‌هاى
ارتجاع و استکبار و استبداد کوچک و بزرگ دنیا صف کشیده بودند! امروز هم
همین است. اینها علامت است، اینها شاخص است؛ و مهم این است که ملت این
شاخصها را میفهمد؛ این چیزى است که انسان اگر صدها بار شکر خدا را بکند،
حقش را به جا نیاورده است؛ سجده‌‌‌‌ى شکر کنیم.
 این ملت عظیم از قشرهاى مختلف در سراسر کشور نگاه میکنند به صحنه،
میشناسند صحنه را؛ خیلى چیز بزرگ و مهمى است. اینى که من عرض میکنم روز
نُه دى در تاریخ ماندگار است، به خاطر این است. مردم بیدارند؛ همین است که
کشور شما را نگه داشته است عزیزان من! همین است که انقلابتان را حفظ کرده
است؛ همین است که جرأت سران استکبار را از آنها گرفته است که بخواهند به
ملت ایران حمله کنند؛ میترسند. حالا در تبلیغات، زید و عمرو و بکر را
میکشند جلو، بمباران تبلیغاتى میکنند؛ اما حقیقت قضیه چیز دیگرى است. دشمن
حقیقى آنها ملت ایران است، دشمن حقیقى آنها ایمان و بصیرت ملت ایران است،
دشمن حقیقى آنها همین غیرت دینى جوانهاست که میجوشد. یک وقتى هم دندان روى
جگر میگذارند، صبر هم میکنند، باید هم بکنند؛ اما یک وقت هم آنجائى که وقت
حضور در صحنه است، مى‌‌‌‌آیند توى صحنه.
 تحلیل حوادث جارى کشورمان تحلیلى نیست که از حوادث عالم جدا باشد. حوادث
عالم، حوادث منطقه، اینها به هم متصل است. بخشى هم مربوط به کشور ماست، که
البته آن بخش اصلى و اساسى است. علت هم این است که استکبار لنگى کار خود
را از اینجا مى بیند؛ و این نشان میدهد که یک ملت و یک مجموعه‌‌‌‌‌ى
انسانى چه نقشى میتواند ایفاء کند. اینى که امام بزرگوار ما هى خطاب میکرد
به امت اسلام، با توجه به این حقیقت است. یک ملت وقتى بیدار میشود، اینجور
میتواند همه‌‌‌‌‌‌ى محاسبات استکبار را به هم بریزد. کارخانه‌‌‌‌اى که
آنها درست کردند، خط تولیدى که براى به ثمر رساندن اهداف استکبارىِ خودشان
به وجود آوردند، این خط تولید را بیدارى یک ملت اینجور کُند یا متوقف
میکند. اگر همه‌‌ی ملتهاى مسلمان بیایند توى میدان، چه میشود! اگر
همه‌‌‌‌ى ملتهاى مسلمان همین بصیرت را، همین آمادگى را، همین حضور را پیدا
کنند، چه اتفاقى در دنیا مى افتد! از این میترسند. میخواهند صداى من و شما
خاموش بشود و به گوش ملتهاى دیگر نرسد. میخواهند کارى کنند که ملتهاى دیگر
نفهمند تأثیر بیدارى و بصیرت یک ملت در حوادث عالم چقدر است.
 یک نکته را هم به جوانان عزیز انقلابى، به فرزندان عزیز انقلابى خودم، به
فرزندان بسیجى - از زن و مرد - عرض بکنم: جوانان از اطراف و اکناف کشور،
از آنچه که تهتّک بیگانگان از ایمان دینى به گوششان میخورد یا با چشمشان
مى‌‌‌‌بینند، عصبانى هستند؛ وقتى مى بینند روز عاشورا چگونه یک عده‌‌‌‌اى
حرمت عاشورا را هتک میکنند، حرمت امام حسین را هتک میکنند، حرمت عزاداران
حسینى را هتک میکنند، دلهاشان به درد مى‌‌‌‌‌آید، سینه‌‌‌‌‌هاشان پر میشود
از خشم؛ البته خوب، طبیعى هم هست، حق هم دارند؛ ولى میخواهم عرض بکنم
جوانهاى عزیز مراقب باشند، مواظب باشند که هرگونه کار بى رویه‌‌‌اى، کمک
به دشمن است. اینجا جوانها تلفن میکنند - میفهمم من، میخوانم، غالباً
تلفنها و نامه ها را خلاصه میکنند، هر روز مى آورند، من نگاه میکنم - مى
بینم همین طور جوانها گله‌‌‌‌‌مند، ناراحت و عصبانى؛ گاهى هم از بنده گله
میکنند که چرا فلانى صبر میکند؟ چرا فلانى ملاحظه میکند؟ من عرض میکنم؛ در
شرائطى که دشمن با همه‌‌‌ى وجود، با همه‌‌‌‌ى امکاناتِ خود درصدد طراحى یک
فتنه است و میخواهد یک بازى خطرناکى را شروع کند، باید مراقبت کرد او را
در آن بازى کمک نکرد. خیلى باید با احتیاط و تدبیر و در وقت خودش با
قاطعیت وارد شد. دستگاه‌‌‌‌هاى مسئولى وجود دارند، قانون وجود دارد؛ بر
طبق قانون، بدون هیچگونه تخطى از قانون، بایستى مُرّ قانون به صورت قاطع
انجام بگیرد؛ اما ورود افرادى که شأن قانونى و سمت قانونى و وظیفه ى
قانونى و مسئولیت قانونى ندارند، قضایا را خراب میکند. خداى متعال به ما
دستور داده است: «و لایجرمنّکم شنئان قوم على ان لاتعدلوا اعدلوا هو اقرب
للتّقوى».(1) بله، یک عده‌‌‌‌اى دشمنى میکنند، یک عده‌‌‌‌اى خباثت به خرج
میدهند، یک عده اى از خباثت‌‌‌کنندگان پشتیبانى میکنند - اینها هست - اما
باید مراقب بود. اگر بدون دقت، بدون هضم، انسان وارد برخى از قضایا بشود،
بى‌‌‌‌گناهانى که از آنها بیزار هم هستند، لگدمال میشوند؛ این نباید اتفاق
بیفتد. من برحذر میدارم جوانهاى عزیز را، فرزندان عزیز انقلابىِ خودم را
از اینکه یک حرکتى را خودسرانه انجام بدهند؛ نه، همه چیز بر روال قانون.
 مسئولین کشور بحمداللَّه چشمشان هم باز است، مى‌‌‌‌بینند؛ مى‌‌‌‌بینند
مردم در چه جهتى دارند حرکت میکنند. حجت بر همه تمام شده است. حرکت عظیم
روز چهارشنبه ى نهم دى ماه حجت را بر همه تمام کرد. مسئولین قوه‌‌‌‌‌ى
مجریه، مسئولین قوه‌‌‌ى مقننه، مسئولین قوه‌‌‌‌ى قضائیه، دستگاه‌‌‌هاى
گوناگون، همه میدانند که مردم در صحنه‌‌‌اند و چه میخواهند.
دستگاه‌‌‌‌‌‌ها باید وظائفشان را انجام بدهند؛ هم وظائفشان در مقابل آدم
مفسد و اغتشاشگر و ضدانقلاب و ضدامنیت و اینها، هم وظائفشان در زمینه‌‌‌ى
اداره‌‌‌‌‌‌ى کشور. مسائل کشور که فقط مسائل مربوط به اغتشاشگران نیست؛
کشور مسائل اقتصادى دارد، مسائل علمى دارد، مسائل سیاسى دارد، مسائل
بین‌‌‌‌‌‌‌المللى دارد، مسائل امنیتى دارد؛ صدها مسئله‌‌‌ی مهم پیش روى
مسئولان کشور هست؛ باید اینها را انجام بدهند؛ باید کشور را مدیریت کنند؛
باید کشور را جلو ببرند. دشمن میخواهد با این حوادث، چرخهاى کشور از کار
بیفتد؛ نباید به دشمن کمک کرد. دشمن میخواهد با اینگونه حوادث، چرخ پیشرفت
اقتصادى متوقف بشود؛ دشمن میخواهد چرخ پیشرفت علمى که بحمداللَّه دور
برداشته است و حرکت علمى خوبى آغاز شده و رو به رشد هم هست، متوقف بشود؛
دشمن میخواهد حضور سیاسى قدرتمندانه ى جمهورى اسلامى در عرصه هاى
بین‌‌‌‌‌المللى را که امروز از گذشته بسیار بارزتر و پرجلوه‌‌‌‌تر است،
مخدوش کند، خراب کند با این مسائل اینجورى؛ نباید به دشمن کمک کرد.
بنابراین مسئولان باید کارهاى خود را در زمینه‌‌‌‌هاى اقتصادى، در
زمینه‌‌‌‌‌هاى علمى، در زمینه‌‌‌هاى سیاسى، در زمینه‌‌‌هاى اجتماعى، در
همه‌‌ى زمینه هائى که مسئولیتى دارند، وظیفه‌‌‌اى دارند، با قدرت، با قوّت
و با دقت انجام بدهند. همکارى هاى با دولت و مسئولین کشور هم باید ادامه
پیدا کند. مردم هم که حضور خودشان را در صحنه نشان داده اند.
 بزرگترین ثروت براى یک نظام همین است که مردم پشت سرش باشند. آمدند به
اصطلاح خواستند این حرکت مردمى را خراب کنند؛ گفتند راهپیمائى حکومتى! بى
عقلها نفهمیدند که با این حرف دارند حکومت را تعریف میکنند؛ دارند از
حکومت تمجید میکنند. این چه حکومتى است که در ظرف دو روز - روز عاشورا
(یکشنبه) آن خباثتها را راه انداختند، روز چهارشنبه این حرکت عظیم راه
افتاد - میتواند یک چنین بسیج عظیم ملى را در سرتاسر کشور بکند؟ امروز
کدام کشور دیگر، کدام حکومت دیگر چنین قدرتى دارد؟ قوى‌‌‌‌ترین حکومتهاى
دنیا و ثروتمندترینشان - که ولخرجى‌‌‌‌هاى زیادى هم براى جاسوس پرورى و
خرابکارى و تروریست پرورى دارند - اگر همه ى تلاششان را هم بکنند،
نمیتوانند ظرف دو روز، صد هزار نفر آدم را بیاورند توى خیابانهاى شهرشان
یا کشورشان. چند ده میلیون انسان در سرتاسر کشور بیایند! اگر به دستور
حکومت آمده باشند، این خیلى حکومت مقتدرى است؛ پس خیلى حکومت قوى‌‌‌‌اى
است که اینجور امکان بسیج را دارد. اما حقیقت غیر از این است؛ حقیقت این
است که در کشور ما حکومت و مردمى وجود ندارد - همه یکى اند - مسئولین
حکومت، از شخص حقیر این بنده گرفته تا دیگران، هر کدام قطره‌هائى هستیم در
اقیانوس عظیم این ملت.
 رحمت خداوند بر روان پاک امام بزرگوارمان که سلسله‌‌جنبان این حرکت عظیم،
او بود؛ و رحمت خداوند بر روان پاک شهداى عزیزمان که آنها بودند که
پیشروان و سابقون این حرکت عظیم بودند، که «و السّابقون السّابقون. اولئک
المقرّبون»؛(2) اینها هستند که راه را باز کردند، هموار کردند؛ و رحمت خدا
بر شما مردم عزیز، بر شما جوانان عزیز، که اینجور بصیرت و آمادگى را از
خودتان نشان میدهید و دشمن را از دست اندازى به کشورتان و نظامتان و
انقلابتان مأیوس میکنید. خداوند ان شاءاللَّه یار و نگهدار شما باشد.
    والسّلام علیکم و رحمةاللَّه و برکاته

1) مائده: 8؛ «... و البته نباید دشمنىِ گروهى شما را بر آن دارد که عدالت نکنید؛ عدالت کنید که آن به تقوا نزدیکتر است ...»
2) واقعه: 10 و 11؛ «و سبقت گیرندگان مقدمند. آنانند همان مقربان [خدا]»