«یا ابانا استغفرلنا ذنوبنا انا کنا خاطئین» سوره یوسف آیه 97

خدایا ! ماه محرم دیگری هم در حال گذر است ، تا به کی ما سرگردان کوی تو
باشیم.

خدایا ! تا به کی سالهای غیبت بیایند و ما در این سرگشتگی بمانیم.

خدایا ! ما زندانیان زندان بزرگ غیبت میدانیم که این زندگی حقیقی ما نیست ، بلکه
این مدت محکومیت ما در این زندان است که بسیاری از ما به حبس ابد (تمام عمر) محکوم
شده ایم .

خدایا ! تا به کی ایام محرمهای عمر خود را پشت سر گذاریم و به غربت و مظلومیت
حسین (علیه السلام) تو ناله و فغان سر دهیم. تا به کی بر مصائب زینبب (سلام الله
علیها) اشک ماتم بریزیم و امید به اجابت ناله های خود در هر صبح جمعه داشته باشیم
آنجا که فریاد « این الطالب بدم المقتول بکربلا» سر میدهیم.

خدای من ! می دانم گناهان ما باعث طولانی شدن عصر غیبت شده اما ای خدای مهربان !
تو ارحم الراحمینی ، تو غفوری ، عفو تو بی نهایت است همانطور که فرستاده عزیزت حضرت
محمد بن عبدالله که صلوات و رحمت بی پایان تو بر او و آل پاکش باد که به آن جوان
گنه کار فرمود : گناه تو بزرگتر است یا این کوه ؟ او گفت : گناه من ! فرمود گناه تو
بزرگتر است یا ...؟ او گفت گناه من ! تا آنکه رسول رحمت برآشفت و فرمود : گناه تو
بزرگتر است یا عفو پروردگار ؟ آن جوان دیگر نتوانست پاسخ قبل را تکرار کند و با کمی
فاصله گفت عفو پرورگار بزرگتر از گناه من است.

اینک ای مهربانترین مهربانان ! میدانیم که عفو تو بزرگ تر از گناهی است که ما
کرده ایم و آنقدر در این گناه بی اعتنایی به امام زمان (عجل الله تعالی فرجه) مانده
ایم که برای ما یک امر عادی شده و با آن خو گرفته ایم.

خدایا ! از این گناه بزرگ ما که کوهها را لرزانده و دریاها را مضطرب کرده و
ماهیان را گریان نموده و ما را در این زندان بزرگ غیبت حبس نموده ، درگذر.

پروردگارا ! این ماه محرم را ماه آزادی ما از زندان غیبت در کنار منتقم خون حسین
(علیه السلام) قرار بده .  «آمین یا رب العالمین»