شهر را آدم به آدم در پي ات جويا شدم تا که يک شب ديدمت، دل باختم، رسوا شدم با نگاهي ساده قلبم را گرفتي، خوب من! فکر مي‌کردم که من عاشق نِمي... امّا شدم! مثل يک پروانه در شمع نگاهت سال ها سوختم، امّا عزيزم! با تو من معنا شدم گفته بودي در کنارت تا ابد هستم ولي باز رفتي، باز ماندم، باز من تنها شدم
